پنجم | آبرو

"آبرو" در سایه‌های خاموشی و زخم، آبرو را بسان چلچله‌ای تنها بر شاخه‌های لرزان بهار، آویخته‌ایم. آبرو، که به رنگ اشک مادر است، در چشم‌های بیدار شب، آرام‌آرام فراموشی را می‌گرید. آبرو، سکه‌ی بی‌صدا، بر کف دست‌های تهی، که هنوز با بادهای غربت نجوا می‌کند. آبرو، چون قصه‌ی مه‌آلودی در سپیده‌دمان سرد، که هرگز به پایان نمی‌رسد. و ما، در خیال برهنه‌ی خویش، تنها با آبرویی که بر دستانمان مانده، زنده‌ایم. م.وثوقی